Blogpost: avontuur Capri-Napoli marathon was geweldig

Marcel Stroet, mijn coach tijdens de wedstrijd, was al bekend in Napels. Hij heeft als zwemmer zelf het eiland Capri rondgezwommen en is in 2012 al eens met Daan Glorie mee geweest naar deze marathon. Zo kwamen we erachter dat de kust bij het zwembad ook gelijk de finishplaats is van de marathon. Erg prettig, want dan kon ik gelijk zien waar wij zouden finishen zondag.

Na de training gingen we met de politiebus door naar het hotel. Daar kregen we te horen wat het officiële programma was voor de komende dagen. Een druk programma, want door de vele sponsoren van deze wedstrijd hadden wij als zwemmers veel ‘verplichtingen.’ Zo zouden we vrijdag de hele dag op het eiland Capri zijn en maar één keer de mogelijkheid hebben om te zwemmen. Een goede reden om op donderdagmiddag voor een tweede keer naar het zwembad te gaan voor nog een zwemtraining.

Vrijdagochtend vroeg gingen wij met de politiebus naar de haven van Napels. Hier stapten we op de ferry om naar het eiland Capri te varen. Marcel gaf aan dat het een lange dag zou worden en vooral te ontspannen waar dat kon. Alleen al de reis (bus + ferry) naar Capri duurde al bijna 2 uur en ’s avonds moesten wij ook weer terug.

Capri is een eiland met een berg en wij zouden als eerste naar het gemeentehuis gaan. Het gemeentehuis stond op deze berg dus wij gingen als eerst met de lift naar boven. Even genieten van het uitzicht om vervolgens weer door te gaan. In het gemeentehuis was er een persconferentie en een borrel met een hapje en een drankje. Daarna een foto met alle deelnemers op het plein om vervolgens door te gaan naar het restaurant en wat te gaan eten.

’s Middags gingen wij trainen in de zee van Capri. Dit was ook op de startlocatie van de wedstrijd. Ik ging samen met een deel van de groep meetrainen. Leuk natuurlijk en gelijk even kijken hoe de concurrentie zwemt.

Na de training stond er nog een boottocht gepland om het eiland Capri. Deze tocht was optioneel dus wij kozen ervoor om dit niet te doen. Nu hadden wij mooi een uur tot anderhalf uur om even bij te komen. Gelijk daarna terug met de ferry en ’s avonds eten in het hotel.

Ook de dag voor de wedstrijd stond nog het één en ander gepland. ’s Ochtends vroeg stond de technical meeting gepland. Alle informatie over de race wordt hier nog eens besproken. De start, finish, navigatie, weersvoorspellingen noem maar op. Er zijn meerdere routes om van Capri naar Napels te zwemmen zoals je hieronder kan zien in de afbeelding. Elke route heeft zijn voor- en nadelen. Daarnaast waren de weersvoorspellingen erg goed. Er zou bijna geen wind staan en er werden snelle tijden verwacht, namelijk richting de 6 uur.

Verder op de dag stonden nog een training gepland en nóg een bijeenkomst in een café in de stad. In de middag waren we vrij en konden we rusten voor de wedstrijd.

De wekker ging om tien voor vijf: gelijk flesjes maken, ontbijten en op naar Capri. Om half tien kwamen wij aan op Capri. Marcel en ik gingen gelijk aan de slag met pak aantrekken, invetten en nummers plakken. Er was grote mediabelangstelling: meer dan vijf fotografen en drie filmmakers. Marcel vette mij goed in met schapenvet. Natuurlijk vanwege de lange afstand, de warmte en het zout. De fotografen vonden dit maar al te leuk en waren continu foto’s aan het maken. Uiteindelijk gingen we te water om 10:30 uur en starten we rond 10:40 uur.

Uniek bij deze race is dat er geen volgboot is en de boten waarop de coaches zitten geen GPS mogen gebruiken. De coaches moeten daarom zelf naar Napels navigeren. Best een uitdaging omdat het een mistige ochtend was.

De eerste vijf uur (!) zou ik zo ontspannen mogelijk zwemmen en bij de groep blijven. Dat was nogal een uitdaging omdat het tempo er tijdens het begin van de race goed in zat. Daarnaast werden wij door de coaches op de boten alle kanten op gestuurd; niemand wist precies waar er naartoe gezwommen moest worden.

De groep bleef lang bij elkaar en pas na een uur of drie zwemmen, moesten de eerste zwemmers lossen. Ook toen kwamen de eerste echte versnellingen. Op een gegeven moment hadden we een groep van 6 zwemmers: drie Italianen, een Macedoniër, een Braziliaan en ik. Eén Italiaan was constant versnellingen aan het plaatsen en ik zwom er continu achteraan. Dit kostte wel veel energie omdat ik telkens het gat dichtte, dus na een keer of drie liet ik de andere zwemmers de gaten dichten. Zo ging het telkens door totdat niemand meer die gaten wilde dichten en precies op dat moment hadden de Macedoniër en een Italiaan een andere koers genomen. Heel slim eerst zichzelf af laten zakken en daarna meer naar rechts gezwommen. Daarnaast had de voorste Italiaan ook nog eens een gaatje.

Marcel gaf aan dat ons groepje nu 2e/3e/4e lag maar dat wij wel tempo moesten houden omdat het groepje rechts van ons vaart maakte. Ik ging daarom op kop zwemmen om het tempo te bepalen alleen lagen de Italiaan en Braziliaan achter mij. Ik wilde niet dat zij van mij gingen profiteren dus liet ik hun vervolgens op kop zwemmen. Het probleem was echter dat het tempo eruit ging en wij werden ingehaald door de andere groep. Marcel gaf aan dat wij tempo moesten houden dus ik ging weer versnellen, dit was het moment dat de Italiaan uit ons groepje moest lossen. Tijdens het volgende drinkmoment zei de Braziliaan tegen mij dat we moesten samenwerken, elke 5 minuten wisselen van kop om zo tempo vast te houden. Dit bleek de gouden zet te zijn.

Door deze samenwerking kon ik 5 minuten knallen en daarna even rusten. Ik merkte dat de Braziliaan weliswaar langzamer zwom dan ik maar doordat ik even kon aanhaken bij hem had ik weer nieuwe energie om tempo te maken. We liepen weer in op het tweede groepje (inmiddels voor ons). Ik zag dat ook dus dat was extra motivatie om nog harder door te zwemmen. Met nog een kilometer of 10 te gaan had ik besloten om naar de Italiaan toe te zwemmen. Dan zou de Braziliaan maar kunnen profiteren dacht ik. Maar al gauw dat ik die versnelling had geplaatst moest hij lossen.

Bijna twee uur lang was ik bezig met mijn inhaalactie. In het begin liep ik heel snel in, maar de laatste 20/30 meter duurde veel langer. De Macedoniër en de Italiaan hadden natuurlijk door dat ik eraan kwam en waren ook aan het versnellen.

Met nog ongeveer 1 km te gaan haalde ik de Italiaan in. Marcel gaf aan dat ik nu derde lag dus dat gaf nog een extra kick om die laatste kilometer extra hard te zwemmen. Ik liep nog in op de Macedoniër maar kon hem niet meer achterhalen. Dat gevoel van het aantikken van het finishbord na zeven uur zwemmen was erg euforisch. Het besef dat je 36 km hebt gezwommen en ook nog eens derde bent geworden is geweldig.

Na de race was het ook onwijs gaaf. Er stonden heel veel mensen te kijken langs de kant en bij het zwembad. Er werden onwijs veel foto’s gemaakt en allerlei mensen wilde met mij praten. Een paar uur later was de prijsuitreiking en dat werd ook groots aangepakt. Wij mocht namelijk met champagne spuiten zoals bij de F1. Dat was wel echt kicken.